Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

Έρωτας

Σα να είσαι σε θάλασσα 
μ' αντάρα.
Δεν έχεις σωσίβιο.
Ούτε κι όρεξη για κουπί.
Επιτρέπεις στα κύματα να σε πάνε
όπου ο χρόνος τα διατάζει.
Αφήνεις άμυνες και θέλω
στις κοντινές στεριές.
Άλλοτε οι παφλασμοί σε πονάνε.
Άλλοτε σε τυλίγουν
-θαρρείς κι είσαι παιδί μικρό-
σε κατευθύνουν.
 
Δεν διαφεύγεις.
Μήτε ξεγλιστράς
από την ερμητικότητά τους.
Σε μεταφέρουν Αλλού.
 

Ξέρεις, κάποτε βρέθηκα εκεί.
Στιγμή μου μεγάλη.
Κι ας πλήρωσα για ναύλα
 

την ίδια τη ζωή μου.

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

Τα λόγια που πονάνε

Μη μου τα λες τα λόγια
που πονάνε.
Δε μ' αγαπάνε πια οι λέξεις σου.
Κι ούτε που ξέρω
αν μ' αγάπησαν ποτέ.
Ήταν αλάτι σε πληγές
που δεν θα κλείσουν.
Ήταν τα βέλη σου
σε στόχους νοερούς.
Έβγαιναν αβίαστα.
Θαρρείς δασκαλεμένες
από εχθρούς μου σταθερούς.

Τι ειρωνεία!
Πάντα να βρίσκουν σημάδι.
Αμέσως.
Δίχως κόπο.
Κεντράρουν στη καρδιά
και τη συνθλίβουν.
Τι ειρωνεία!
Που όσες άμυνες κι αν έχω,
όσα μυστικά,
δεν την αντέχω τέτοια μάχη.

Γι' αυτό μονάχα σε παρακαλώ
μη μου τα λες τα λόγια
που πονάνε.

Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

Τι με πικραίνει

Ο χειμώνας με ακινητοποιεί.
Ανέκαθεν το έκανε.
Πρόσκαιρη πληγή μου.
Κάποτε μ' έφερε αντιμέτωπο
με άτομα που αδίκησα πολύ.
Έτσι μετρήθηκα μαζί σου.
Κι ήταν μια μάχη παιδική.
Χωρίς σπαθιά.
Χωρίς προθέσεις.
Στο λέω τώρα
που φύγαν τα φεγγάρια μας.
Δεν χώρεσα.
Με στρίμωξα.
Μα δε τα κατάφερα.

Την επομένη βρέθηκα
σε κάποιο βαγόνι ενός τρένου.
Από εκείνα που ορίζουν τις ζωές μας.
Πέρασα τόσους ενδιάμεσους σταθμούς.
Άλλοι με κέρδισαν
κι σ' άλλους βρέθηκα
ως μια περσόνα νον γκράτα.
Είδα τόπους συναρπαστικούς.
Ένιωσα πως τ' ονειρευτό είναι εκεί έξω.
Όμως όταν έπεσα και τσακίστηκα
στης μοίρας τα στενά
μάζεψα γύρω μου κόσμο "χρήσιμο".
Έτρεξαν να συνδράμουν
με νοιάξιμο παράδοξο.
Μήπως σκεπάσουν τα κενά τους.

Αυτό που υπήρξα αρωγός
για κάποια κάλυψη αναγκών
είναι που με πικραίνει.

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Οδηγώ

Οδηγώ
σε μια ευθεία παράξενη.
Ο δρόμος
δεν είναι καν δρόμος.
Μοιάζει με σύννεφο βιαστικό.
Που έμαθε να μη περιμένει.

Διασχίζω ό,τι είμαι.
Με κόβω στα δυο με φιλοστοργία.
Σχεδόν χωρίς ταχύτητα.
Μη τυχόν και τραυματίσω
όσα μέσα μου επιζούν.
Συνοδηπόροι
άνθρωποι και σκιές.
Κάποιοι φάνηκαν λίγοι
κι άλλοι τόσο ουσιαστικοί.
Μα δεν μετράω πια.
Ούτε βάζω νούμερα.
Μεγάλωσα κι έμαθα
πως δεν αθροίζεται
μήτε αφαιρείται το αίσθημα.
Δεν στριμώχνεται
σε χάρτινες φιλίες
σε γυαλιστερά κουτιά.
Διατηρώ σταθερές τώρα που γύρω
όλα άλλαξαν.

Όσα αγαπώ θα τα κρατώ σφιχτά.
Δεν θα τ' αφήσω να τα πάρουν οι καιροί
και οι ουσίες.

Οδηγώ...

Isaac Levitan, The Vladimirka, 1892
 

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Μη ρωτάς για μένα

Τυλιγμένος καλά
με το διάσημο μπλε αδιάβροχο
ξεκίνησα κι ετούτο το ταξίδι.
Βρέθηκα μεταξύ ανέμων
που πότε με παρασέρναν
και πότε μ' οδηγούσαν.
Δεν τους κράτησα κακία.
Δεν είναι ατόπημα να παρασύρεσαι.
Αρκεί να ξέρεις πως να επιστρέφεις.
Μη ρωτάς για μένα.
Ένα τραβέρσο ό,τι ζω.
Μου είναι πια συνήθεια
ν' ακροβατώ και κρατιέμαι.
Βέβαια οι γύρω μου
ήταν βαριά ναρκωμένοι
από εκείνο το καινούριο.
Αδιαφορία -λέει- το λένε.
Είναι αυτό
που πιο πέρα δεν.
Είναι αυτό
που πιο δίπλα δεν.
Είναι αυτό
που βρίσκεσαι
στο κέντρο των συμπάντων.
Μη ρωτάς για μένα ξένε.
Τώρα μαθαίνω τέτοια ονόματα.
Μέσα από στίλβοντα σεργιάνια
που δεν ξοδεύω τίποτα.

Τα ταξίδια του μυαλού είναι πάντα δωρεάν.

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Τα φεγγάρια του Φλεβάρη

Απόψε σήκωσε το βλέμμα του.
Να μην αφήσει να φύγουν έτσι
τα φεγγάρια του Φλεβάρη.
Του ζητούν απελπισμένα
λίγη ειλικρινή προσοχή
για να στείλουν τα δικά τους μηνύματα
-που αν μπορείς τ' ακούς-
Μιλούν για θριάμβους και για ήττες.
Κι εκείνος σκέφτεται πως
πάσχισε για να υπάρχει.
Πέρασε από στενούς δρόμους
όπου γνώρισε στενωπούς ανθρώπους.
Συγκρούστηκε με συμβιβασμένες εμμονές
μα δεν πτοήθηκε.
Ερωτεύθηκε σαρωτικές ελλείψεις
μα δεν στερήθηκε.
Και στο τέλος ο εαυτός μου πέτυχε
να λειάνει κάποια ιδιοτροπία του.

Και δεν μπορώ να μη το πω
πως τούτο είναι νίκη του.
Ξεκάθαρη και αναντίρρητη.

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Παιχνίδι με τις λέξεις

Όλο και πιο συχνά οι λέξεις
με εμπαίζουν.
Με απομακρύνουν από αυτά
που τόσο επιθυμώ.
Λες κι είναι δασκαλεμένες
από κάποια μοίρα μου ευτυχή.
Έχει γίνει πια τούτη η διαχείριση
του εγώ μου κόπος αμιγής.
Έμαθα να εμπιστεύομαι το χρόνο.
Κι όλο λέω πως τα γράμματα
θα αλλάξουν.
Ή έστω η σειρά
που κατοπτρίζει τη ζωή μου.
Μα όλα αυτά που προσπαθώ
-και δεν θα καταφέρω-
με φέρνουν κάπως πιο κοντά
στην ατελή μου φύση.
Μου δείχνουν άλλα ιδανικά
που τα 'χα ξεχασμένα.

Το θέλω το παράλογο
μα όχι μοναχό του.
Το θέλω να ΄ναι στη ρογμή
που φτιάχνει ο λογισμός μου.
Να ακροβατεί, να μη μπορεί,
να γίνει ο εχθρός μου.
Κι ίσως τότε να το πω
πως ό,τι δεν περίμενα ποτέ να φτάσει,
να το!
Ήρθε.